Koncert: The Sleeping Tree, Wrocław, 9 kwietnia 2014

Wczoraj ponownie zakochałam się… w zakochiwaniu się w muzyce.

Poszłam na koncert. Niby wiedziałam, kim jest wykonawca. Wiedziałam, że jest basistą Mellow Mood, włoskiego zespołu reggae. Ale Mellow Mood do tej pory stanowili dla mnie bliźniacy Garzia, nie zwracałam większej uwagi na resztę zespołu. To znaczy, wiadomo, że gdyby nie pełny skład, Mellow Mood nie byliby tym, kim są. Chodzi mi raczej o to, że nie interesowałam się solową działalnością któregoś z członków zespołu. Na szczęście wczoraj się to zmieniło.

Han i bliźniacy Garzia z Mellow Mood, Reggaeland 2013, fot. Ewa Derehajło-Stasiak

Jeśli ktoś jeszcze nie wie, chłopaki z Mellow Mood koncertują właśnie w Polsce! Mają tu oddanych fanów, byli już na One Love Sound Fest 2012, gdzie zostali bardzo pozytywnie przyjęci, zagrali też na Reggaeland 2013, i teraz wracają na 3 koncerty: 11 kwietnia – Kraków, 12 kwietnia – Wrocław (:)!!!), 13 kwietnia – Warszawa. Znam takich, którzy wybierają się na wszystkie 3 koncerty. Gdyby nie praca, może też bym się skusiła na wyjazd do Krakowa. Ale Wrocław wystarczy. Będzie pięknie!

Wracając do wczorajszego koncertu… Był to występ z serii „znam tylko jedną piosenkę tego artysty, ale idę na koncert”. Siara? Nie, siara by była, gdyby druga część zdania brzmiała „ale i tak jestem fanką”.

Giulio Frausin, fot. Ula Orzełowska

Solowy projekt basisty Mellow Mood, Giulio Frausina, nazywa się The Sleeping Tree, i z reggae ma tylko tyle, że w tekstach utworów przewija się Jah. Muzycznie to raczej gitarowe ballady, podczas których zamykasz oczy i odpływasz, tak ci dobrze. Właściwie niczego się nie spodziewałam po tym koncercie, poszłam tam raczej z zamiarem spotkania się ze znajomymi – fanami Mellow Mood, byłam też podekscytowana, że poznam osobiście Giulio, który jest przesympatycznym, kochanym człowiekiem. Co z tego, że gitara co chwilę mu się rozstrajała? Swoim głosem po prostu czarował. Zarówno śpiewając utwór „Going nowhere” Elliota Smitha, jak i własne kompozycje. 

Gdyby go do kogoś porównać… Jego muzyka skojarzyła mi się z tym utworem: 

A gdy zamykałam oczy, słyszałam – naprawdę! – Anthony’ego Kiedisa z RHCP z gitarą akustyczną w ręku, czasem też Chrisa Martina z Coldplay. Przypominał mi kogoś jeszcze... Ale po co takie porównania, usłyszcie sami – nie Anthony’ego, nie Chrisa, ale Giulio Frausina, we własnej osobie:

Rozpłynęłam się przy tej muzyce. Do tego stopnia, że kupiłam płytę. Bo The Sleeping Tree ma na koncie już dwa albumy. Mam jeden z nich. Z autografem. Ogarnęły mnie same ciepłe myśli o Giulio i jego muzyce, włączam album „Painless” ponownie. Szczerze polecam! Lubię się tak pozytywnie zaskakiwać – przyjść na koncert i wyjść z niego bogatszą o piękną, nową muzykę, o wspaniałego artystę. Przypomniał mi się koncert Marka Lanegana z  Mad Season, kilka lat temu we Wrocławiu. Supportował go  pochodzący z Belgii Lyenn, którego nie znałam, a zdobył moje muzyczne zakochanie tak szybko, jak wczoraj Giulio.

Szaleńczo polecam również sprawdzenie muzyki Mellow Mood:

 Pozdrawiam :)