Koncert: KaCeZet & Fundamenty, 8.12.2012, Wrocław, Klub Muzyczny Łykend

Byliście kiedyś na koncercie, na którym wszyscy siedzieli, bo większość parkietu zajmowały stoliki i krzesła? Właśnie tak zapowiadał się koncert KaCeZeta i Fundamentów we wrocławskim Łykendzie. Na stronie wydarzenia na Facebooku swoją obecność zadeklarowało ponad sto osób, ale wiadomo jak to jest. „Przyjdę, przyjdę”, a potem zaskoczenie: „Ojej, to ten koncert już był? Zapomniałem…”.

„Parę słów do recenzentów, którzy ze mnie drwili, mam wrażenie, że to zgredy, których drażni mój optymizm” – tak w jednym utworze śpiewa KaCeZet. No, to zaraz się okaże, czy jestem zgredem, czy jednak nie jest ze mną tak źle ;) Chociaż żadna ze mnie wykształcona recenzentka.

fot. A. Wiktorowicz

Już przed koncertem członkowie zespołu kręcili się po klubie, jednak nikt nie zwracał na nich większej uwagi. Wreszcie o 21 zabrzmiały dźwięki Fundamentów (jeszcze bez Kapitana KaCeZet’a). Za mikrofonem stanął gitarzysta Dżeksong, prezentując utwory z płyty, nad którą właśnie pracują. Publiczność wciąż siedziała, popijając piwo. Po kilku minutach zjawił się KaCeZet i… usiadł na scenie. Nie zdziwiło mnie to ani trochę – my siedzimy, więc on też. Dopiero na jego słowa „Wrocław! Siedzimy, czy robimy imprezę?!”, ludzie wstali i podeszli pod scenę. Muzyka Fundamentów raczej nie skłania do siedzenia przy stoliku z nogą założoną na nogę, dumania nad życiem i bicia słabych braw między utworami. Na szczęście po delikatnej aluzji wokalisty impreza skierowała się na dobry tor. Kapitan KaCeZet sięgnął po gitarę i zaczęła się reggae’owa muzyczna podróż po sprawach fundamentalnych. „Fundament”, „Nadciąga”, „Masz Ci los” to utwory, które rozruszały niemrawą na początku publiczność. Choć prawdę mówiąc, stojąc w pierwszym rzędzie, nie widziałam, co się dzieje za mną. Ale kiedy usłyszałam, że ludzie znają teksty piosenek i śpiewają, stwierdziłam, że jest bardzo dobrze. Wokal Kapitana, który świetnie bawi się słowem, niespożyte pokłady energii Dżeksonga, który cały czas podskakiwał z gitarą w ręku i uśmiechał się do publiczności, oraz ogólny luz sceniczny spowodowały, że uśmiech nie schodził mi z twarzy. Był czas na spontaniczność („śpiewam na ulicach miasta Warszawa, ale Wrocław się nie obraża!”), i na teksty bardzo osobiste („trudno mi pisać o bibach skoro prawie nie bywam już na nich, jest dzidzia i biby mam z bani”). Żadnego artystycznego pozerstwa czy dystansu, pozwalali sobie na krótkie przerwy w graniu, kiedy gitary się rozstroiły. Rozmawiali wtedy między sobą na luzie lub zagadywali publiczność. Panowała atmosfera „daj na luz”, dużo powera dawały entuzjastyczne okrzyki Dżeksonga.

Na wczorajszym koncercie zabrakło gości, których słychać na studyjnej płycie: Junior Stressa, Rastamańka. Nie przeszkadzało mi to – KaCeZet i Fundamenty bez wsparcia innych artystów dali wspaniały koncert. Podziwiam ich tym bardziej, że mieli przez ostatnie dni niezły koncertowy maraton, a występ w Łykendzie był chyba ich ostatnim koncertem w tym roku. Mimo to mężczyźni byli w formie i z uśmiechem dziękowali za koncert, kończąc kilkunastominutowym bisem.

 

Poziom radości sięgnął zenitu, kiedy po koncercie muzycy sami podchodzili do fanów, aby porozmawiać. Nigdy bym nie przypuszczała, że będę miała okazję zamienić z Fundamentami więcej niż dwa słowa. Płyta podpisana, autografy zdobyte, pozostaje czekać na nowy album i następne koncerty! Jeszcze długo po powrocie do domu nuciłam „Big up, big up, pika pika mi pikawa!”.

Wrocław dziękuje i płynie na fali ;)

Relacja opublikowana na WSA.org.pl