piątek, 25 kwietnia 2014

Płyta: "100% po polsku", Sony Music, 2013 (część druga)

Kilka miesięcy temu pisałam o płycie „100% po polsku”. Jeśli ktoś nie czytał, link:

źródło: www.empik.com


Recenzowałam tylko pierwszą część dwupłytowego wydania. Chociaż recenzją bym tego nie nazwała, raczej luźnymi spostrzeżeniami. Nadszedł czas na drugą płytkę. Zbierałam się do jej przesłuchania ponad 4 miesiące, doceń!

Będzie trochę czytania, ale zapewniam, że warto, bo są prawdziwe perełki!
Kilka słów, mniej lub więcej, o każdym z utworów.

Marta Podulka – Nieodkryty ląd
Nóżka tupie, przyjemny wokal, pasowałby do repertuaru bardziej jazzowego, jest świeży, słychać uśmiech wokalistki, śpiewającej:

jak się lubi co się ma
cieplejszy wieje wiatr
życie ma lepszy smak


Wiatr, wiatr… „Zły to wiatr – odparło małe stworzenie – który niesie złe wieści” (Neil Gaiman, "Chłopaki Anansiego")

Polskim wokalistą, który śpiewał o wietrze już kilka lat temu, jest Artur Rojek:

cisza i wiatr
słońce i radość
deszcz na Twych skroniach
cóż więcej mógłbyś chcieć
gdy czas kończy się
nic się nie stało
nic się nie stało
kolejny idzie dzień

Oba utwory można uznać za takie lekkie piosenki, przebudzacze, obudzacze, poprawiacze nastroju. Można by się pokusić o wyrwanie i przemieszanie kilku wersów z dwóch utworów i scalenie w jedną piosenkę – nie zmieniłoby tosensu i nie nadwyrężyło jakości tekstu:

Życie ma lepszy smak
cóż więcej mógłbyś chcieć
cieplejszy wieje wiatr
kolejny idzie dzień

Co nie znaczy, że utwory są złe. „Cisza i wiatr” Artura Rojka kilka razy poprawiła mi humor, jest idealna do słuchania w drodze do pracy, na uczelnię, na piwo, w samochodowej drodze na wakacje chyba też. Uniwersalna? Dużo w niej słońca… i wiatru.


Pesymistyczna część mojej osobowości każe mi podejrzewać, że „Nieodkryty ląd” Marty Podulki to najlepszy numer na płycie, swego rodzaju wejście smoka – wejście Marty, i po tym utworze chyba wolałabym, aby kolejne piosenki pozostały właśnie takim nieodkrytym lądem. Ale idę, brnę, słucham dalej, jak idiota, szaleniec!


Ola – Lepszy Świat
Chyba jednak gorszy. Sto trzydzieści osiem dorastających dziewczynek ma taką samą barwę głosu jak Ola, i w ogóle, są w całości takie same jak Ola, czyli żadne, więc śpiewają tylko przy ognisku. Ta Ola postanowiła nagrać piosenkę, albo ktoś za nią zdecydował. Słabiutkie. 

Po deszczu wyjdzie słońce.
Nie wierzysz? - To takie proste!
Rozum mówi ''nie'', Tobą znów kieruje serce!
Po deszczu śladu nie będzie.
Nie wierzysz? - Unieś ręce!
Rozum mówi ''nie'', zimnej kropli nigdy więcej!

Niby optymistyczny tekst, a śpiewa, jakby była najsmutniejszą dziewczynką świata, smutniejszą niż Jula.


Ewa Jach – Przed nami
… nie ma żadnej przyszłości. Ani żadnej przeszłości za nami, na szczęście.


A.D.I. – Wiem, że
Kiedy wpisuję w Google „A.D.I.”, wyskakuje Acceptable Daily Intake, czyli „dopuszczalne dzienne spożycie, wskaźnik określający maksymalną ilość substancji, która zgodnie z aktualnym stanem wiedzy może być przez człowieka pobierana codziennie z żywnością przez całe życie prawdopodobnie bez negatywnych skutków dla zdrowia” (Wikipedia).
Takich ciekawych rzeczy się dowiaduję dzięki tej płytce!
 „Wiem, że” mój wskaźnik ADI w stosunku do słuchania A.D.I. na dzisiaj i na wieki wieków jest już wyczerpany. Nawet nie wiem co to jest. Chyba pop rock, chociaż pop rock pop rockowi nierówny.


Joko – budzi się noc
NIE MAM PYTAŃ! Pierwsze dźwięki – przerażenie. Musicie to zobaczyć i posłuchać! Czy to jest teledysk? Czy jakaś kpina? WordArt na najwyższym poziomie. Wsłuchajcie się dobrze: „Beściebie nie ma mnie, beściebie jest mi źle!”



Looking4 – Czekając na więcej
4 now, this is 2 much 4 me. Śpiewający chłopiec/chłopcy, czekający na więcej.


Kasia Gomoła – Jak chcesz
Nie chcę.


Aleksandra Dźwigała „Alex” – Jak Lew
Kolejna smutna dziewczynka spadająca na dno, bo „życie daje jej w kość i patrzy w nie-boooo, nie-booo, a łzy nieustannie lecąąąąąąą” (nie wiem jak u Alex, ale moje łzy płyną, a nie lecą). Nie poddawaj się, Alex, walcz jak lew! Jak lew Alex z „Madagaskaru”! Ksywa piosenkarki: Alex. Tytuł piosenki: Jak Lew. Przypadek? To nie może być przypadek! Czekam teraz na piosenkarkę o ksywie Julian, śpiewającą piosenkę pt. „Teraz prędkoooooo, zanim dotrze do naaas, że to bez-see-nsuuuu!”




Aspidistra ft. Maciek Pintscher – Noc nie kończy dnia
Tutaj mamy do omówienia dwie sprawy.
Sprawa pierwsza: Aspidistra. Brzmi jak nazwa jakiejś nieodkrytej planety. Ktoś chciał mieć bardzo intrygującą nazwę zespołu, a wyszło na to, że jest „byliną z rodziny szparagowatych, dawniej klasyfikowaną do konwaliowatych, myszopłochowatych, jeszcze dawniej do liliowatych” (Wikipedia). Wciąż poszerzam swoją wiedzę, tym z zakresu botaniki, dzięki tej płytce, która nie powinna nazywać się „100 % po polsku”, ale „+ 100 dla wiedzy zbytecznej, którą pochwalisz się podczas randki aby przerwać krępującą ciszę”. 
Wyobrażacie sobie?:
- Pachniesz konwaliowato niczym aspidistra…

Sprawa druga: Noc nie kończy dnia – to ci nowość. Dziś w programie TAK czy NIETAK sonda: Czy noc nie kończy dnia? Zapraszam do dyskusji na ten temat w komentarzach pod postem!

Szkoda, że piosenka bardzo taka sobie, z wyśpiewanym milion razy zwrotem „Właśnie spełnia się lato z moich snów”. Maciek Pintscher ma dobry głos atrakcyjnego mężczyzny. Zwrotka nawet mi się spodobała, fajnie buja, przyjemnie się słucha, ale refren? Wszystko niszczy.

Aleksandra Pęczek – Nieosiągalny
Piękny, ciepły głos, byłam pewna, że już gdzieś ją słyszałam. Tak, ta słodka dziewczyna występowała w Must be the Music. Ma potencjał. Jest dobra. Lepsza niż Joko, niż Ola, niż Kasia Gomoła. Dużo lepsza. Delikatna, spokojna. Utwór wyróżnia się spośród innych, błyszczy jakimś tam blaskiem, więc spojrzałam do książeczki dołączonej do albumu, żeby zobaczyć, czy Aleksandra tworzy sama, czy ktoś ją wspiera. I proszę, written by Mrozu między innymi.




Goście – Mamy w sobie ogień
Nie macie w sobie ognia. Nie grajcie rocka.


Off Kultura – Znikam
Byli w Teleexpressie. Lekki rock. Przyjemny wokal, przyjemna plumkająca gitara, tekst o niczym.


Nika – Historia życiem pisana
Chyba nie żyłaś.


Sylvia & Robgitarnik – Ty i mój sen
„Właśnie wstaje nowy dzień, twój czuły wzrok już otula mnie”… a u mnie już popołudnie.


Strefa Zero – Wieczny maj
Już miałam kąśliwie pisać, że o maju może śpiewać tylko Kora, ale ugryzłam się w język. Strefa Zero to granie bardzo przyjemne, pozytywne i wpadające w ucho, chętnie posłuchałabym wokalistki Kasi Czarneckiej z zespołem na żywo, np. we wrocławskim klubie Strefa Zero ;) delikatny rock.

Wolny Band – Robię tak
Daniel Moszczyński – sto procent pewności, że już gdzieś słyszałam to nazwisko... Oczywiście, że tak! Moszczyński Pietsch & Bibobit "Plotka", polecam ;) Natomiast tutaj mamy utwór "Robię tak". 
O rany, ucieszyłam się bardzo z tego utworu, z tekstu, z klipu, idealne po prostu, mój numer jeden na „100 % po polsku”. Do tej pory nie wiedziałam, czego szukam na tym albumie, ale teraz już wiem: szukałam właśnie tego! Tak mi się humor poprawił, że już nie mam ochoty słuchać kolejnych utworów. Będziecie wiedzieć o co mi chodzi, sprawdźcie koniecznie i dajcie znać, co myślicie (jeśli w ogóle tu jesteście… jesteście? Jesteś?):

„Śpiewam, bo tutaj refren jest!”. Mega! Jeden z niewielu numerów na tej płycie, który mogę potraktować na poważnie, mimo że wcale poważny nie jest. Co go różni od pozostałych w kwestii (nie)poważności? Premedytacja.


Bloo – Tonę i wiem
Tonę i wiem, że tonie wszystko. To wszystko. Disko polo? Bez sensu.

Bartosz Jagielski – Ile razy mam przepraszać
Jeszcze raz, i jeszcze raz. Poproczek.

Arek Malinowski – sama w ogniu
Kurcze, no żeby tak wszystko na jedno kopyto?

Mariusz Wawrzyńczyk – Jedyny raz
Kolejne kopytko do kolekcji

Filip Moniuszko – Zachłannie
Głos jest, pora jeszcze napisać dobre utwory.


Tyle na dziś. :) 


środa, 23 kwietnia 2014

Książka: Piotr Kaczkowski "42 Rozmowy"

Poszłam dzisiaj do biblioteki oddać książki. Nie doczytałam ich do końca, bo to wiecie, takie do pracy magisterskiej, czytane fragmentami. Nie, że nudne. Nie. Poszłam je oddać, bo termin upłynął i… Oczywiście, że ich nie oddałam. Weszłam do biblioteki i zamiast wyciągnąć książki z torby oznajmiając koleżance po fachu, że „chciałabym oddać”, coś mi się we łbie poprzekręcało i powiedziałam „chciałabym przedłużyć termin zwrotu książek”. Jasne, Hanka, dźwigaj książki przez pół miasta, i nie oddaj ich. Co więcej, wypożycz kolejne, żeby nie było zbyt lekko. Zrobiłam to celowo. Te książki są tak dobre, że jednak postanowiłam ich nie oddawać, tylko przeczytać. Jedną z nich chciałabym Wam dzisiaj polecić, tak szybciorem, bo dzisiaj Światowy Dzień Książki, więc kilka słów tylko i wracam do czytania.


źródło: www.proszynski.pl
Piotr Kaczkowski – wszyscy wiemy kto to (prawda? Prawda?!). „42 rozmowy” to zbiór wywiadów, które Kaczkowski przeprowadził ze znanymi artystami w latach 1999-2004.

Dzisiaj przeczytałam większość. W autobusie, w tramwaju, na parapecie, na podłodze. Nie mogłam się oderwać. Zazdroszczę miliarda spotkań z wybitnymi muzykami, możliwości porozmawiania z nimi. Bardzo podoba mi się sposób prowadzenia rozmów, przygotowanie Kaczkowskiego do każdego spotkania... Chciałabym kiedyś wiedzieć o muzyce i o artystach tyle, co on.

Kilka luźnych przemyśleń i zaraz spadam, serio.

Wybór muzyków – znakomity. Same wielkie osobowości. Nie przypuszczałam, że Piotr Kaczkowski rozmawiał z Peterem Gabrielem, Mobym, Tori Amos, Robertem Plantem, Markiem Knopflerem. Co ja wiem o świecie... Chyba nic! 


Te wywiady mają dla mnie ogromną wartość, szczególnie te z muzykami, których ubóstwiam. Ale nie tylko! Dzięki Kaczkowskiemu zwróciłam uwagę na Tori Amos, której nigdy nie słuchałam, jakoś mi nie podchodziła, a dzisiaj słucham już drugiego jej albumu i jestem pod wrażeniem. Tak bardzo zainteresowało mnie to, co mówiła w wywiadach, że po prostu od razu, natychmiast, chciałam poznać jej muzykę. 

Rozmowy z muzykami utwierdziły mnie również w przekonaniu, że artyści zapamiętują twarze. Zapamiętują twarze swoich oddanych fanów, którzy zjawiają się na wielu koncertach. Zapamiętują twarze dziennikarzy. Według mnie to jest niesamowite, ogromnie miłe. 

Wiecie, ostatnio szukałam dobrego źródła o firmie graficznej Hipgnosis, która tworzyła okładki Pink Floyd. Musiałam o niej napisać w pracy mgr, i co znajduję dziś w „42 rozmowach?” Wywiad ze Stormem Thorgersonem, założycielem Hipgnosis. No po prostu hip hip, hurra! Tego mi było trzeba! 

Znaczące jest także to, że wywiady zostały zarejestrowane 10 i więcej lat temu. Jak na dłoni widać, że rynek muzyczny - ba! - świat ogólnie rzecz biorąc! - od tego czasu zmienił się baaardzo. Przykład? Moby, chwalący się, że ma takie fajne urządzonko – iPad, na którym mieści się tysiąc utworów. W dobie smartfonów i gadżeciarstwa posiadanie iPada chyba nikogo już nie dziwi. 

Kurcze, jest nawet wywiad z wokalistą Budgie; do tej pory nie wpadło mi do głowy, żeby poczytać coś o Shelleyu, a przecież między innymi na Budgie się wychowałam. Pamiętam, jak w 2006 wydali nową płytę (poprzednia wyszła w 1982), i poszłam do sklepu muzycznego spytać, czy jest nowe Budgie. Gościu (metal w średnim wieku) wybałuszył oczy i spytał: „A skąd ty znasz Budgie!?”. No cóż, miałam 16 lat i mogłam być podejrzewana prędzej o słuchanie Nelly Furtado, a nie klasyki rocka. No, wiesz, raczej nie. Budgie - "Breadfan", słuchajcie: 



Piotr Kaczkowski zwrócił moją uwagę na artystów, których może nie do końca znam, a właśnie dzięki tym rozmowom mam ochotę poznać ich twórczość. Choć do Depeche Mode chyba nikt mnie nie przekona, ominęłam dziś wywiad z Davem Gahanem, tak samo jak z Liamem Gallagherem z Oasis, ale może wrócę do nich jutro, pojutrze.


Jeśli trochę interesujecie się muzyką, to przy okazji zajrzyjcie do tej książki, może w bibliotece (egzemplarz bardzo podniszczony, znaczy, że czytany!), może w księgarni, a może macie ją w domu. Wywiady nie są długie, za to naprawdę, naprawdę wciągające. Zazwyczaj piszę o nowościach. To nowość nie jest, ale musiałam chwilę poświęcić tej publikacji. Póki co, z tego co widzę, nakład jest wyczerpany (cieszy mnie to!), a co ważne, książka była już wznawiana :) Bardzo się cieszę, że zupełnym przypadkiem wypożyczyłam „42 rozmowy” Piotra Kaczkowskiego. I że zamiast oddać dziś tę książkę, przyniosłam ją z powrotem do domu. Warto było. 

Wydawnictwo Prószyński i S-ka, 2004

Miłego wieczoru i pamiętajcie, że jeszcze tylko maj, czerwiec, lipiec, sierpieńwrzesieńpaździerniklistopad i prawie cały grudzień, i znowu będzie kolejna odsłona Topu Wszech Czasów Radiowej Trójki! I znowu wygra „Brothers in Arms” Dire Straits! 


Biorę udział w WYZWANIU



piątek, 18 kwietnia 2014

Potok słów: Typy Pokutników. Świąt dobrych, fajnych, takich, jakie mają być :)

Wielki Tydzień - wielkie kolejki do spowiedzi. Środa już, myślę, czas na mnie, przejdę się, nie robię wcześniej rachunku sumienia, bo dwugodzinne czekanie w kolejce wystarczy na żal za grzechy całego życia, może nawet te z przyszłości. A, wyspowiadam się na zaś, tak, żeby było już na następne święta, albo na następny wyjazd, czy coś. Na wyjazd? Na wyjazd, bo wydaje mi się, że człowiek przed wejściem na pokład samolotu idzie do spowiedzi. Tak w razie czego. Przed wejściem do autobusu nie. Chyba że jedzie do Grecji autokarem, wtedy spoko. Serio, myślę, że Polak przed podróżą spowiada się. Nieistotne.

Dlaczego piszę o spowiedzi i publikuję to? Nieistotne. Może to jest mój sposób na życzenie wszystkim dobrych Świąt. Albo chociaż na pomyślenie o nich chwilowe.

Tak naprawdę powód jest prosty: ludzie w kościele są interesujący. Halo, nie krzyczcie, że będąc w kościele, zamiast się skupić, rozglądam się wokół. Nie ma Mszy, przede mną ciągle ktoś przechodzi aby stanąć na końcu zabawy w wężyka, tłum, pytania, odpowiedzi, skierowania, przemieszczanie się o 3 kroki do przodu, generalnie LUDZIE, a nie Bóg niestety. Skupię się, jak zostanie jakieś pół godziny na moją kolej.

Spodziewałam się, że kolejka do spowiedzi będzie bardzo długa. W końcu kościół duży, w centrum miasta, obok galerii handlowej. Eee, wejdę, a jak zgłodnieję albo zmarznę, to wyskoczę na pięć minut do maka po burgera albo do osraja po sweterek, ktoś mi zaklepie kolejkę. Zaraz wracam! A potem: Pan tu nie stał! Jak to nie stałem? To jest moje miejsce! Nieistotne. Chodzi o to, że długość kolejki i perspektywa spędzenia w niej około dwóch godzin nie zaskoczyła mnie, od razu zlokalizowałam koniec kolejki i bez wyrazów zdumienia stanęłam tam, gdzie powinnam. I tylko czekałam na rozpoczęcie serialu pt.

Ministerstwo Głupich reakcji i Niezdecydowania

Pan stojący obok mnie chyba też czekał, bo uśmiechał się tajemniczo pod nosem.

Ja i pan stojący obok mnie siłą rzeczy przez chwilę pełnimy rolę najaktywniejszych osób stojących w kolejce. To my jesteśmy wskazywani palcami w odpowiedzi na pytanie „Przepraszam, gdzie jest koniec kolejki?”, a kiedy już osoba pytająca skieruje na nas wzrok, zaczyna się serial, o którym wspominałam wyżej.

Serial jest trochę monotonny, bo składa się z podobnych scen, tylko bohaterowie i ich zachowania ciągle się zmieniają.

Typy zachowań bohaterów:

Typ A: wchodzi do kościoła, bacznie mierzy wzrokiem całą kolejkę ciągnącą się wzdłuż trzech ścian, odnajduje jej koniec i z poker fejsem staje na jej końcu, nie pytając o nic, nie wyrażając żadnych emocji (do tej grupy zaliczam samą siebie).

Typ B: wchodzi do kościoła i staje w kolejce obok pierwszej osoby, którą zauważa. Jest pewny, że to koniec kolejki, i myśli „Ale fajnie, ale mi się udało, jak mało ludzi!”. A tu zonk, to wcale nie jest koniec kolejki, tylko na przykład luka między dwiema ławkami, na których siedzą oczekujący ludzie. Ktoś uprzejmy informuje: „Koniec kolejki jest TAM” (palec wskazujący na mnie), po czym osoba B, spłoszona i przepraszająca, przemieszcza się w odpowiednie miejsce myśląc „A niech to, ale mi się nie udało, jak dużo ludzi!”

Typ C: wchodzi do kościoła, i podobnie jak Typ B, staje w kolejce obok pierwszej osoby, którą zauważa. Ktoś uprzejmy informuje: „Koniec kolejki jest TAM…”. Osoba C udaje głuchą, albo jest głucha, bo stoi dalej. Ludzie obok irytują się i szepcą między sobą, ale przecież nikt nie zwróci uwagi drugi raz.

Typ D: (mój ulubiony): wchodzi do kościoła, pyta kogoś gdzie jest koniec kolejki, po czym na jego twarzy maluje się niedowierzanie i szeroki uśmiech jednocześnie, połączone z uniesieniem brwi. Na początku idzie w stronę końca kolejki pewnym krokiem, potem coraz bardziej zwalnia, jakby się wahał czy idzie dobrą drogą, i kiedy już prawie, prawie jest na miejscu, MYK! - skręca i wychodzi szybko z kościoła bocznym wyjściem.

Typ E – zmodyfikowana wersja Typu D: wchodzi do kościoła, pyta o koniec kolejki, uśmiech, niedowierzanie, brwi, ale połączone z próbą usprawiedliwienia się: „Ach… to ja może przyjdę później, albo jutro” – rzuca w przestrzeń, a potem – MYK, boczne drzwi. Nie przyjdziesz. Ani później, ani jutro. Przyjdziesz przed Bożym Narodzeniem.

Typ F: wchodzi do kościoła, siada w ławce i wyciąga notatki, w końcu sesja się zbliża. Właściwie nie wiadomo, czy przyszedł na Mszę, czy do spowiedzi. Wiadomo, że przyszedł się pouczyć.

Typ G, zwany również Informatorem: jest to osoba, która czuje się zobligowana do kierowania wszystkich w odpowiednie miejsce w kolejce, pilnująca, aby nikt się nie wepchał, i generalnie kierująca ruchem. To właśnie od niej usłyszysz takie zdania jak „Niech ktoś powie tamtej pani, że koniec kolejki jest TAM!”, „Proszę pani, proszę się do mnie przysunąć, to na ławce zmieści się jeszcze jedna osoba, ludzie chcą usiąść!”, „Zimno, zimno… Skurcze łapią…”, „Pan tu nie stał!”, „Pani też do spowiedzi? Tam jest koniec kolejki”, „Niech pani powie tamtemu panu, żeby powiedział tamtym osobom, że mogą już przejść do kolejnej ławki, bo luka się zrobiła”, „Dlaczego tylko trzech księży spowiada?”

Typ H, zwany też Dramatycznym Lemurem: wchodzi do kościoła, i natychmiast na jego twarzy maluje się Dramatic Lemur: 


... który trwa przez kilka sekund, a potem Typ H zmienia się wedle upodobania w Typ A lub Typ D.

KONIEC. No i taka historia właśnie. Kolejny odcinek w grudniu po południu, bo muszę zebrać materiały do niego. 


Moim celem NIE JEST wyrażenie swojego poirytowania czy obrażenie kogokolwiek. To tylko moje luźne spostrzeżenia, podszyte wyobraźnią i poczuciem humoru. Pamiętacie „Ministerstwo Głupich Kroków” Monty Pythona? Stąd właśnie „Ministerstwo Głupich Reakcji i Niezdecydowania”. Oglądaliście skecz kabaretu Hrabi „Typy tancerzy”? Stąd właśnie mój pomysł na typy pokutników. Jestem tym wszystkim rozbawiona, w pozytywnym sensie; mam nadzieję, że ten tekst właśnie tak zostanie odebrany. 




Dobrych Świąt!

czwartek, 10 kwietnia 2014

Koncert: The Sleeping Tree, Wrocław, 9 kwietnia 2014

Wczoraj ponownie zakochałam się… w zakochiwaniu się w muzyce.

Poszłam na koncert. Niby wiedziałam, kim jest wykonawca. Wiedziałam, że jest basistą Mellow Mood, włoskiego zespołu reggae. Ale Mellow Mood do tej pory stanowili dla mnie bliźniacy Garzia, nie zwracałam większej uwagi na resztę zespołu. To znaczy, wiadomo, że gdyby nie pełny skład, Mellow Mood nie byliby tym, kim są. Chodzi mi raczej o to, że nie interesowałam się solową działalnością któregoś z członków zespołu. Na szczęście wczoraj się to zmieniło.

Han i bliźniacy Garzia z Mellow Mood, Reggaeland 2013, fot. Ewa Derehajło-Stasiak


Jeśli ktoś jeszcze nie wie, chłopaki z Mellow Mood koncertują właśnie w Polsce! Mają tu oddanych fanów, byli już na One Love Sound Fest 2012, gdzie zostali bardzo pozytywnie przyjęci, zagrali też na Reggaeland 2013, i teraz wracają na 3 koncerty: 11 kwietnia – Kraków, 12 kwietnia – Wrocław (:)!!!), 13 kwietnia – Warszawa. Znam takich, którzy wybierają się na wszystkie 3 koncerty. Gdyby nie praca, może też bym się skusiła na wyjazd do Krakowa. Ale Wrocław wystarczy. Będzie pięknie!

Wracając do wczorajszego koncertu… Był to występ z serii „znam tylko jedną piosenkę tego artysty, ale idę na koncert”. Siara? Nie, siara by była, gdyby druga część zdania brzmiała „ale i tak jestem fanką”.

Giulio Frausin, fot. Ula Orzełowska
Solowy projekt basisty Mellow Mood, Giulio Frausina, nazywa się The Sleeping Tree, i z reggae ma tylko tyle, że w tekstach utworów przewija się Jah. Muzycznie to raczej gitarowe ballady, podczas których zamykasz oczy i odpływasz, tak ci dobrze. Właściwie niczego się nie spodziewałam po tym koncercie, poszłam tam raczej z zamiarem spotkania się ze znajomymi – fanami Mellow Mood, byłam też podekscytowana, że poznam osobiście Giulio, który jest przesympatycznym, kochanym człowiekiem. Co z tego, że gitara co chwilę mu się rozstrajała? Swoim głosem po prostu czarował. Zarówno śpiewając utwór „Going nowhere” Elliota Smitha, jak i własne kompozycje. 

Gdyby go do kogoś porównać… Jego muzyka skojarzyła mi się z tym utworem: 


A gdy zamykałam oczy, słyszałam – naprawdę! – Anthony’ego Kiedisa z RHCP z gitarą akustyczną w ręku, czasem też Chrisa Martina z Coldplay. Przypominał mi kogoś jeszcze... Ale po co takie porównania, usłyszcie sami – nie Anthony’ego, nie Chrisa, ale Giulio Frausina, we własnej osobie:





Rozpłynęłam się przy tej muzyce. Do tego stopnia, że kupiłam płytę. Bo The Sleeping Tree ma na koncie już dwa albumy. Mam jeden z nich. Z autografem. Ogarnęły mnie same ciepłe myśli o Giulio i jego muzyce, włączam album „Painless” ponownie. Szczerze polecam! Lubię się tak pozytywnie zaskakiwać – przyjść na koncert i wyjść z niego bogatszą o piękną, nową muzykę, o wspaniałego artystę. Przypomniał mi się koncert Marka Lanegana z  Mad Season, kilka lat temu we Wrocławiu. Supportował go  pochodzący z Belgii Lyenn, którego nie znałam, a zdobył moje muzyczne zakochanie tak szybko, jak wczoraj Giulio.



Szaleńczo polecam również sprawdzenie muzyki Mellow Mood:




 Pozdrawiam :)