„Trucizną mnie uwodzisz”, Jennifer Clement, Mała Kurka, 2012.

Wyobraź sobie palące słońce Meksyku, rozleniwiający upał. Studiujesz historię, kilka dni w tygodniu opiekujesz się dziećmi w sierocińcu. Interesujesz się żywotami świętych, piszesz pracę na ich temat. Mieszkasz w Mexico City z ojcem, który traktuje cię jak małe dziecko, choć już dawno wkroczyłaś w dorosłość. Czasem popijasz z nim tequilę, rozmawiając o jego pasji – motylach. Jedyne dźwięki, jakie przewijają się przez wasz dom, to krzyki handlarzy ulicznych: „Pomarańcze! Świeże pomarańcze!”. Właściwie nie masz żadnych znajomych, nie licząc matki Agaty, która prowadzi sierociniec. Niezbyt często wychodzisz z domu. Odkąd pamiętasz, nosisz na szyi krzyżyk, który podarowała ci mama. Nudne to życie, nieprawdaż?

Właśnie tak żyje Emily, bohaterka powieści „Trucizną mnie uwodzisz”. Nie ma ochoty nawet tego zmieniać; rozmowy z matką przełożoną i pomoc w sierocińcu wystarczają, aby czuła się spełniona. A jednak, mimo swojej religijności i konserwatywnych poglądów, Emily wraz z zakonnicą mają wspólne, dość osobliwe hobby. Wycinają z gazet wzmianki o morderczyniach, niby w ramach żartu. Trzeba przyznać, że jest to dość grobowe poczucie humoru…

Dni spokojnie się toczą, jednak wieczorami, wchodząc do domu, a następnie do swojego pokoju, Emily czuje, że coś jest nie tak. Zapach melonów, niedomknięta szuflada, otwarte okno…

Do Emily i jej ojca wprowadza się kuzyn Santi, z którym nigdy wcześniej nie mieli kontaktu. Dawno nie spotkałam na kartach książki tak irytującego mężczyzny, co wcale nie znaczy, że jest źle wymyśloną postacią. Pewny siebie egoista, manipulant, który dla własnych zachcianek potrafi podnieść rękę na kobietę i doprowadzić ją do płaczu, po czym zapewnić, że kocha, och, jak kocha! A któż jest tą kochaną kobietą…?

Oprócz ukazanego w książce wątku miłosnego (choć ta miłość przypomina częściej relację kat-ofiara), autorka zahacza także o tematykę religijną. Święty od ołówków? Proszę bardzo! Patron gołębi? Również się znajdzie. Pisarka ukazuje życie dzieci pokrzywdzonych przez los i osieroconych, w tym także Emily, której mama zniknęła w tajemniczych okolicznościach podczas zakupów na targu.

Powieść Jennifer Clement zaskakuje. Do końca nie wiedziałam, co się wydarzy, chociaż przez cały czas od pojawienia się Santiego atmosfera była napięta i tajemnicza. Autorka zwodzi niedopowiedzeniami, dialogami, które tak naprawdę czytelnikowi niczego nie wyjaśniają, a skłaniają do głębszego zastanowienia się nad treścią. Uwodzi zapachem Meksyku - aż czuć, że Jennifer Clement mieszka na stałe w Mexico City, przeniosła smak tego miasta do powieści. Artykuły o morderczyniach urozmaicają i upiększają książkę. Po każdym rozdziale poznajemy kolejny sposób na zabójstwo, kolejną sylwetkę przestępczyni, która dokonuje mordu z zimną krwią. Nieraz w taki sposób, że oczy otwierałam szeroko ze zdumienia. Wszystkie te fragmenty wizualnie rzeczywiście przypominają strony wycięte z gazet, co sprawia, że wydanie jest wyjątkowo ładne. W połączeniu z estetyczną okładką i dekoracyjnymi roślinkami przy każdym rozdziale, po prostu chce się czytać!

Warto zwrócić uwagę na muzykę przewijającą się przez tę opowieść. Czasami dobry fragment piosenki potrafi odzwierciedlić emocje i myśli bohatera, wtedy jakiekolwiek inne słowa są zbędne. A jeśli są to fragmenty takiego giganta rocka jak Jimi Hendrix, to ja jestem zupełnie uwiedziona… ;)